Geomantyczne sekrety Kolonii, Akwizgranu i Münster

Na prestiżowej liście światowego dziedzictwa UNESCO umieszczono aż 51 obiektów znajdujących się w Niemczech (większą ilością szczycą się tylko Włochy). A skoro, jak podają statystyki, kraj ten stanowi jeden z najpopularniejszych kierunków wyjazdów zagranicznych Polaków, warto więc wybierając się w podróż do naszych sąsiadów, odwiedzić tamtejsze niezwykłe miejsca mocy 

Energie Kolonii

Miasto stanowiło już przed dwoma tysiącami lat, w czasach celtyckich, a później rzymskich, ważny ośrodek kultu, do którego ciągnęły pielgrzymki. Położone w zakolu Renu miejsce wybrały do swoich rytuałów germańsko-celtyckie plemiona Eburonów i Caninefatów. Na terenie Starówki znajdował się prawdopodobnie święty gaj. W latach 38–50 n.e. panowało w Kolonii germańskie plemię Ubierów, które czciło na małej wysepce na Renie boga rzeki. Około 50 r. n.e. napłynęli na te tereny Rzymianie, tworząc w tym miejscu swoją ważną kolonię. Stąd zresztą wywodzi się dzisiejsza nazwa miasta. Przez Kolonię podzieloną przez rzekę na dwie części przebiega tzw. granica meteorologiczna, co sprawia że na lewym brzegu Renu może padać deszcz, a na prawym świeci słońce. Ale krzyżują się tu również silne, pozytywne prądy Ziemi i Kosmosu, których istnienie pokazują badania radiestezyjne.

Kulty rzymskie

Przedstawicieli Imperium Romanum zafascynowały niezwykłe energie geomantyczne Kolonii, dlatego też założyli tu świątynię bogini Kybele, a miasto uczynili świętym miejscem pielgrzymek. Kybele była boginią płodności i urodzaju, uosabiając Wielką Matkę odradzającą się z przyrody. Główne uroczystości jej poświęcone rozpoczynały się 15 marca i trwały 12 dni. Do sanktuarium ściągali czciciele nawet z odległych stron. Składano ofiary z byka. Kąpiel w jego krwi traktowano jako rodzaj inicjacji. Ceremonie łączono z oddawaniem czci Attisowi – jej młodemu małżonkowi, urodziwemu pasterzowi i bóstwu wegetacji. Święto kończyła procesja, w której prowadzono posąg bogini Kybele nad brzeg Renu, gdzie dokonywano rytualnych ablucji, po czym odnoszono go z powrotem do świątyni. Rozpowszechniony był również kult Izydy. Jej świątynia znajdowała się w miejscu dzisiejszego kościoła św. Gereona. Uważa się, że słynny karnawał koloński związany jest z tradycją dawnych uroczystych pochodów ku czci tej bogini – Isidis Navigium (5 marca). Wówczas to przewożono posąg bóstwa do portu nad Renem, aby Izyda pobłogosławiła statki. Nazwa karnawał ma pochodzić od nazwy wózka – carrus navalis – którym transportowano figurę.