W Krainie Fiordów. Oslo, Munch, wikingowie, runy

Norwegia urzeka przybyszów pięknymi krajobrazami, gdzie strome nagie skały wyrastają ponad wodami fiordów. Fascynujące są także pozostałe po wikingach tradycje. Byli oni nie tylko walecznymi wojownikami, ale również twórcami bogatej cywilizacji. Dziś wiele osób zapoznaje się ze spuścizną duchową tego ludu, odnajdując w niej wskazówki do rozwoju wewnętrznego

Norwegia – kraj wikingów

Nazwa kraju pochodzi od staronordyckiego nord vegen (droga na północ). Początki cywilizacji pojawiły się tutaj zaraz po ustąpieniu lodowca. Około 6 tys. lat temu odnotowano pierwsze rolnicze osadnictwo nad fiordem w Oslo. W Norwegii, począwszy od wczesnego średniowiecza, zaczęli dominować wikingowie, stając się szybko bohaterami licznych opowieści. Víkingr w języku staronordyckim oznaczało osobę biorącą udział w wyprawie morskiej. Słowianie i Grecy używali też określenia Waregowie (od słowa væringjar zaprzysiężeni ludzie).

W roku 793 zaatakowali i splądrowali oni klasztor benedyktynów na wyspie Lindisfarne (północno-wschodnia Anglia), co dla historyków wyznacza początek ich ekspansji w tamtym regionie. Osiedlili się także m.in. na Orkadach, Szetlandach, Hebrydach oraz na wyspie Man. Do sukcesów wikingów w dużej mierze przyczyniły się ich lekkie szybkie łodzie. Najbardziej rozpowszechnione były drakkar do wypraw wojennych oraz knarr – duży statek handlowy i kolonizacyjny. Umożliwiały one wikingom dalekie podróże – w XI w. odkryli oni zachodnie brzegi Ameryki Północnej i założyli kolonię na Grenlandii. Niektórzy historycy twierdzili nawet, że Mieszko I, władca państwa Polan, miał być jednym z nich. Faktem jest aktywność tego ludu na obszarach Pomorza. Na wyspie Wolin odbywa się każdego lata Festiwal Wikingów, z udziałem 2 tys. rekonstruktorów historycznych z całego świata oraz ponad 30 tys. turystów.