W stronę astrologii humanistycznej

Astrologia jest wytworem inwencji ludzkiego ducha i warto ją stosować zgodnie z intencją, z jaką powstała. A ma ona obejmować opis ludzkiej egzystencji w całej jej rozciągłości: od narodzin – aż do śmierci

Jest rzeczą znamienną, że w odróżnieniu od psychologów humanistycznych czy egzystencjalnych, astrologowie, traktujący tę dziedzinę wiedzy jako narzędzie służące do rozwijania potencjałów osobowości, unikają jak ognia tematu śmierci. Jakby nie była ona częścią życia, a przecież – w absolutnie radykalny sposób – wyznacza kres ludzkiej egzystencji. Zupełnie inaczej zagadnienia te ujmują właśnie psychologowie humanistyczni. Np. w logoterapii (w skrócie mowa tu o terapii nadawania sensu) wykorzystuje się wyobrażenie kresu własnego życia (tzw. logodramę), jako technikę pomagającą w uchwyceniu tego, czy pacjent właściwie podjął stojące przed nim wyzwanie. 

Dawni astrologowie często wypowiadali się na temat śmierci, niejednokrotnie rozpoczynając swe traktaty właśnie od prezentacji technik interpretacyjnych, zorientowanych na określanie długości życia. Tymczasem astrolog humanistyczny uważa te zagadnienia za straszące, niegodne, wręcz zabronione. Tak, jakby człowiek mógł umrzeć już od tego, że w ogóle zaczął mówić o śmierci. Wydaje się, że astrologia współczesna, której nowy sens nadał przede wszystkim psycholog i psychiatra Carl Gustav Jung (1875−1961), miałaby w tym zakresie do odrobienia ważną lekcję.